İçimdəkiləri boşaldıram!

Həmişə biriləri ağıllı danışmağa çalışarlar, ağıllı görsənməyə çalışarlar, bir maraqlı söhbət içində bütün bildiklərini ortalığa tökərlər ki, bazam budur. Bəziləri dostluğa qiyməti adi bir tufliyə görə verər və o tuflini istəyər, qarşıdakı dost sandığı adam verməsə dostluqdan silər. Bəziləri sevmək istəsə də, özünü sevməməyə məcbur edər, zaman sonrası peşman olar, nəisə bu qədər bəsdi, bunları yazdım ki, buracan oxuyanda düşünəsiz ki, nəisə maraqlı bir yazıdı, ancaq elə deyil. Keçirəm mətləbə. Özümdə içində olmaqla insanlar çox azğınlaşıb. Artıq gözlər başqasnı götürmür, hər dəfə adi boş vaxtıma düşəndə heç kəsi fikirləşməyəndə görürəm ki, istəsəm çox şeyi bacararam. Ancaq elə həmin özümü tapmış halda bir qadın keçir gözümün önündə və başlayıb fikirləşirəm ki, niyədə sevməyim? niyədə mən sabir bağında qızın əlində tutub oturmayım? niyə içərişəhərin dar küçələrin birində, bir darısqal yerə salıb qucaqlamayım? yaxud niyə Ulduz stansiyasında görüşüb çölündə onsuz sakit olduğundan bir yerdə oturub onu öpməyim? və başlayıram buna çalışmağa, bir müddət sonra istədiyimi əldə eliyəndən sonra yəni qıznan sevgili olandan sonra onun mənim üstümdəki hakimiyyətliyin fərqinə varanda bezirəm. Yəni bir insanın mənimlə bağlı qurduğu xəyalların içinə edirəm, düzəmmişəm kimi, heçnə olmamış kimi onu yarı yolda qoyub gedirəm. Həyata anamın dediyi və baxdığı "oxuyub adam olacaqsan" gözü ilə baxa bilmirəm, yaxud baxmaq istəmirəm. Bunlar mənə hamısı adi bir insana pozitiv düşüncə verməkdən ötrü deyilmiş sözlərdən fərqi yoxdu. Henə üçün çalışmıram həqiqətən, nə olursa öz-özünə olur. Amma bu halımı elan edib fəxr edirmişəmmiş kimidə görsənməyə çalışmıram. Sadəcə nə etdiyimi bilmirəm. Bir yoldu gedirəm, ancaq getmək məcburiyyətində olduğum üçün gedirəm, mənnən olsa yerimdə qalaram. Getdikcə hiss edirəm ki, standartlığı dəyişmək üçün adi "necəsən?" sualınada hər dəfə fərqliyönlü cavablar verirəm, mən dəyişməyə çalışdığım halda qarşıdakı insanın təəccübü mənə köhnəni xatırladır və yenidən hər şeyə başlamalı oluram. Mənə görə həyyatda ən xoşbəxt insanlar ölən insanlardı. Kim bilir bizi hər addımımızda nələr gözləyir, əminliklə deyirəm nə gözləyirsə heç birini istəmirəm, ortaya yenə mənnən aslı olmayan səbəblər çıxır. Yalan danışın, küsün, sönün, ölün!